جانا تو ماه روشنی..

گفتن که دسترسی اینترنت گوشی ها به نت جهانی فردا درست میشه و میتونید خوشحال باشید :) 

تو این مدتی که نت گوشی محدود شده به اینترنت داخلی..  متوسل شدم به پیامک و همین بلاگ حال حاضر..    کنار اومدن با این موضوع اولش سخت بود.. اما کم کم بهش عادت کردم و دیدم که میشه تا حدی نیازها رو برطرف کرد اما احساس رضایت در حد متوسطه رو به خوب.       البته در کل مسئله اصلی من یک چیز دیگست که بیقرارم کرده..   امیدوارم که وضعیت رو به مثبتی داشته باشیم..   توکل بر خدا

زندگی خوابیست که بیداریمان آن دنیاست... 

جدیدن یه سوال تو ذهنمه که هر بار بعد مدتی عین تلنگر  یا عین گلوگاه  جلو راهمو میگیره و میگه:

چقدر دیگه باید طول بکشه تا اونی رو که ازت دور شده دیگه دوست نداشته باشی!؟

وقتی هر بار ته دلت باز براش میلرزه، سکوت میکنی و این سوال همواره برات بی جواب میمونه.. *